به گزارش تیتر یک آنلاین، تنها در 72 کشور از 198 کشور (36%) ، طرح‌های بیمۀ بیکاری وجود دارد. همچنین، بیش از 70% نیروی کار فعال در سراسر جهان به بیمۀ بیکاری، یا دیگر انواع حمایت در هنگام بیکاری، دسترسی قانونی ندارند. درصد بیکارانی که به چنین مزایایی دسترسی ندارند بیشتر نیز هست و تا 86% بیکاران جهان را در بر می‌گیرد. البته این نسبت تفاوت‌های منطقه‌ای معناداری دارد: نسبت بیکارانی که تحت پوشش مزایا قرار دارند نسبت به کل بیکاران در اروپا (غربی، مرکزی و شرقی) و آمریکای شمالی به 80% می‌رسد، در حالی که در آمریکای لاتین به طور متوسط کمتر از 40% و در خاورمیانه و آسیا کمتر از 20% است. تفاوت‌ها در درصد بیکاران تحت پوشش مزایای بیکاری بازتابی از سهم بازار کار غیررسمی در کشورهای مختلف نیز هست.
در سطح جهان، جوانان از جمله گروه‌هایی هستند که بیش از سایرین تحت تأثیر عدم پوشش گسترده (یا همگانی) بیمۀ بیکاری قرار می‌گیرند. بخشی از جوانان بیکار که به طور بالقوه می‌توانستند تحت پوشش بیمۀ بیکاری قرار بگیرند، به دلیل این که به اندازۀ کافی در پرداخت حق بیمه مشارکت نکرده‌اند، یا ساعات کاری مربوط را پر نکرده‌اند، نمی‌توانند از مزایای بیمۀ بیکاری منتفع شوند. همچنین، بسیاری از آن‌ها، ورود به بازار کار را با بخش غیررسمی شروع می‌کنند، یا قراردادهای‌شان غیردایمی، کوتاه‌مدت و پاره‌وقت است، به نحوی که در صورت بیکاری غیر ارادی تحت پوشش حمایت‌های درآمدی قرار نمی‌گیرند. تنها 16 کشور جهان از جوانان بیکار، به عنوان کارجویانی که برای اولین بار قصد ورود به بازار کار را دارند، پشتیبانی می‌کنند.
برنامه‌ریزی برای حمایت از بیکاران در ایران سابقه‌ای طولانی دارد. در حالی‌که قانون بیمه‌های کارگری در سال 1325، و لایحۀ قانونی بیمه‌های اجتماعی کارگران در سال 1331، در راستای حمایت از بیکاران تصویب شده بود، در قانون تأمین اجتماعی مصوب سال 1345 نامی از حمایت از بیکاران برده نشد. مجدداً، در سال 1366، قانون بیمۀ بیکاری برای مدت سه سال به‌طور آزمایشی و در سال 1369، با انجام اصلاحاتی به‌طور دائمی، تصویب شد. اما صندوق بیمۀ بیکاری، در طول این سه دهه و بالاخص در سال‌های اخیر، با مشکلات زیادی، به ویژه در خصوص پوشش ناکافی و کسری بودجه مواجه بوده‌است.
